Het is een verlangen dat ik al heel lang heb.
En tot nu waren er nog meer mitsen en maren om er niets mee te doen. Boetseren en dan nog het liefst portret boetseren, van een homp klei een mens creëren. Dan komen de kriebels en het moment dat ik denk ' Wat heb ik te verliezen?' Misschien ken je die gesprekken met jezelf wel. 'Wat zullen andere mensen er van vinden, stel nou dat ik het helemaal niet kan .., of anderen doen het veel beter, stel nou dat het niks wordt'.
Hoe blij was ik toen ik de stoute schoenen durfde aan te trekken na een verhelderend gesprek met mijn 'coach'. Ik merkte dat praten over zaken die ik moeilijk vond mij moe maakte, dat ik liever op een andere manier mijn emoties en gevoelens wilde uiten. Op haar advies begon ik met een tekening, daarna een schilderij en een fotocollage. Wat was ik blij met het resultaat, ik vond het superleuk om er mee bezig te zijn en uiteindelijk maakte me het niks uit wat anderen er van vonden, ik was trots op het resultaat, ik kon mijn verhaal kwijt in kleuren en beelden. Dat was lang geleden, dat ik de tijd kon laten verdwijnen, dat ik zo uitgedaagd werd door het materiaal en zo dankbaar was voor alle lessen en inzichten die er in zaten.
Inmiddels heb ik me aangesloten bij de plaatselijke amateurkunstenaars vereniging, allemaal leuke mensen, ben ik gaan portret tekenen en schilderen. Samen hebben we binnenkort een expositie en... ja ik doe ook mee. En dat portret boetseren? Daar ben ik mee gestart, supergaaf en volgens mij heb ik talent :-)
Zo kan het gaan als je loslaat en er voor gaat, het is een kwestie van gewoon doen.
Reactie plaatsen
Reacties